gitarcının aşkı

gitarcının aşkı
Sabah erkenden gitarını alıp evden çıktı...posta kutusu boştu gene. Yoo,
hayır. Beyaz birşeyler vardı. Kalbi hızla çarparken, kutuyu
açıverdi.Elektrik faturası gelmişti...hem de herzamankinden "hoş" bir
miktarda...Başka birşey olmadığını bildiği halde, gene kutunun içine
bakti...Boş...Dışarısı, ne soğuk ne de sıcak...kapalı bir havaydı.Yağmur
yağmaması için dua etti...şemsiye evde kalmıştı ne de olsa...Karşıya geçmek
için trafik lambalarının yanında durdu...önünden son sürat geçen araba,
bütün çamuru sıçrattı...en sevdiği siyah pardesüsü de batmıştı...karşıya
geçti.Karnı açtı...Her pazar sabahı uğradığı cafe'ye gitti..."tadilat
nedeniyle kapalıyız" yazısını okurken, gülümsedi...aklına mezar taşına
yazılabilecek bir şey geldi "Tadilat nedeniyle oldu... açlıktan "... neyse
dedi kendi kendine" o kadar da aç değildim"...sonra bi yerlerde yerim diye
düşünerek yürümeye başladı. Derken yanından geçen bir grup çocuk, ona sertçe
çarptı. Yere yığıldı. Karşısında, evin balkonunda oturan bir grup genç kız,
gülüyorlardı...ona gülüyorlardı... Ayağa kalkarken, cebindeki bozuklukların
düştüğünü farketti. Herbiri ayrı bir yöne yuvarlanıyor... çatlaklardan,
deliklerden düşüp kayboluyordu.Parası da gitmişti.Bi gitarı, bi de canı
vardı...Yemek yiyecek,eve gidecek parası kalmamıştı...yorgundu. Mektup
yazmayan, arayıp sormayan, çok sevdiği o kızla bir zamanlar gittikleri parkı
hatırladı...orada küçük çocuklar bileklik, kolye gibi hediyelik eşya
satarlar...müzisyenler maharetlerini gösterir, para kazanır,kızlara hava
atarlardı...Parktaki o eski nese kalmamıştı.Yolun kenarına geçti. Elindeki
gitar çantasını yere koydu.



Gitarını çıkarıp, o "en" hüzünlü besteyi çaldı...sonra, o kıza bestelediği
parçayı...ve bir başkasını...ve bir başkasını...çaldı...çaldı. Kulağına
gelen takırtı sesleriyle kafasını kaldırdı. Gitar çantasına para dolmaya
başlamıştı. Sonra, neşeli bir parça çaldı...para geldikçe,şarkılar daha bir
hareketli, daha bir neşeli oluyordu...Güneş batmaya başladı... İleride
zabıtalar göründü...daha fazla kalamazdı orada.Gitarı çantaya koydu ve
kalktı...eve gidecek, yemek yiyecek parası vardı... belki kirayı hala
veremeyecekti, bu ay...ama, hiç değilse düşürdüğünü karşılıyordu bu
miktar...



Derken yağmur başladı...Eve daha çok var, diye geçirdi içinden. Ne zordu
hayat!Yağmur altında yürümeyi severdi...ama yalnızken değil.Yalnızken,daha
bi ağır yağıyordu sanki yağmur...Daha bir soğuk... Eve vardığında, kuşu
öterek karşılamadı onu...sessizlik dolu ev, o an ürpertti...kafesin yanına
gittiğinde, minik kuşu kafesin tabanında yatıyordu hiç
kıpırdamadan...öylece..."ölüm" dedi..."sürprizleri seviyor" Islak
giysilerini çıkardı...kuş gibi o da ölecekti, bu sefil hayatta.



Gitar çantasını açtı, kalan bozuklukları almak için. Arada beyaz bir kağıt
gördü...Açar açmaz, yazı tanıdık geldi...o beyaz ellerin yazdığı notu
okurken, önce heyecanlandı, sonra üzüldü...Notta: Demek hala bizim parçamızı
çalıyorsun...ve yine çok hüzünlü bir şekilde. Beraber aldığımız kuşları
hatırlıyor musun? Bendeki bu sabah öldü...ayrılığa dayanamadı
herhalde...ama, biz insaniz, dayanabiliriz degilmi? Yarın gidiyorum bu
şehirden...kendine iyi bak...hoşçakal! Anladı o an, işlediği hatayı...ne
kadar da bencil olmuştu bugüne kadar. O bu şehirdeydi...ve hiç
aramamıştı...o arar diye. Şimdi aynı şehirde bile olmayacaklardı. Gün
batışını aynı anda izleyemeyecek, aynı ortamda aynı havayı
solumayacaklardı...ama, o da affetmezdi ki...yoksa eder miydi?Dal rüzgarı
affeder, ama kırılmıştır bir kere, diye geçirdi içinden...Kapı çaldı...ne de
çok istedi o an için, kapıdakinin o olmasını...Bu nedenle açmadı kapıyı...o
umudu taşımak istedi hep içinde...sonra uykuya daldı...uyanmamak üzere..